พยายามทำให้ประทับใจ
เมื่อลงพื้นที่ทำงาน อาจารย์เกือบจำนักศึกษาคนหนึ่งไม่ได้ ในชั้นเรียนเธอสวมรองเท้าสูงหกนิ้วและใส่กางเกงขายาวคลุมไว้ แต่เมื่อสวมรองเท้าหุ้มข้อ เธอสูงไม่ถึง 150 เซนติเมตร “รองเท้าส้นสูงคือที่หนูอยากเป็น แต่รองเท้าหุ้มข้อคือตัวจริงของหนู” เธอหัวเราะ
เป็นบุตรของพระเจ้าเสมอ
ระหว่างการนมัสการในคริสตจักรที่ฉันไปร่วมพร้อมกับพ่อแม่ เรามีธรรมเนียมจับมือกันและกล่าวคำอธิษฐานของพระเยซู ขณะที่ฉันยืนอยู่ มือข้างหนึ่งจับมือของแม่ และอีกข้างหนึ่งจับมือของพ่อ ฉันฉุกคิดขึ้นได้ว่า ฉันจะเป็นลูกของท่านทั้งสองตลอดไป แม้ฉันจะเข้าสู่วัยกลางคนแล้ว ฉันก็ยังคงได้ชื่อว่าเป็น “ลูกของลีโอและฟิลลิส” ไม่เพียงเท่านั้น ฉันจะเป็นลูกของพระเจ้าตลอดไปด้วยเช่นกัน
บทเพลงการทรงสร้าง
ศาสตร์แห่งดวงดาวว่าด้วยเรื่องเสียงทำให้นักวิทยาศาสตร์สามารถฟังเสียงและการสั่นสะเทือนของอวกาศได้ พวกเขาพบว่าดวงดาวไม่ได้โคจรไปในท้องฟ้ายามราตรีอย่างเงียบๆ แต่ได้ทำให้เกิดเสียงดนตรี เสียงสะท้อนของดวงดาวมีความยาวคลื่นเสียงและความถี่ที่ไม่อาจได้ยินด้วยหูของมนุษย์ เช่นเดียวกับเสียงของวาฬหลังค่อม แต่เสียงเพลงของดวงดาวและวาฬและสรรพสิ่งที่พระเจ้าทรงสร้างล้วนผสมผสานกันประกาศความยิ่งใหญ่ของพระเจ้า
คุณมุ่งทางไหน?
อะไรกำหนดทิศทางชีวิตของเรา ครั้งหนึ่งผมเคยได้ยินคำตอบของคำถามนี้ ในที่ที่ไม่คิดว่าจะได้ยิน คือชั้นเรียนขี่รถจักรยานยนต์ ผมและเพื่อนอยากขี่จักรยานยนต์จึงพากันไปเรียน ในการฝึกมีบทเรียนบทหนึ่งเรื่อง การเพ่งมองเป้าหมาย
ความงามของความรัก
"จาราเบ ตาปาติโอ” หรือระบำหมวกของเม็กซิโกเป็นการแสดงการเกี้ยวพาราสี ระหว่างการเต้นที่เร้าใจ ฝ่ายชายจะวางหมวกปีกกว้างบนพื้น ในตอนท้าย ฝ่ายหญิงจะหยิบหมวกใบนั้นขึ้นมาบังขณะที่ทั้งสองแสดงความรักด้วยการจุมพิต
นมัสการด้วยคำถาม
เป็นเรื่องปกติที่เมื่อเดินทางไกล (หรือใกล้) แล้วมีคนถามว่า “ถึงหรือยัง” หรือ “อีกนานแค่ไหน” มีใครบ้างที่ไม่เคยได้ยินคำถามคุ้นหูเหล่านี้จากเด็กหรือผู้ใหญ่ที่อยากจะเดินทางถึงที่หมายเร็วๆ แต่ผู้คนทุกวัยก็มักจะถามคำถามคล้ายกันนี้เมื่อรู้สึกเหนื่อยล้ากับความท้าทายในชีวิตที่ดูเหมือนไม่มีวันจบสิ้น
อะไรที่ละทิ้งไม่ได้?
"สิ่งหนึ่งที่คุณละทิ้งไม่ได้คืออะไร” นักจัดรายการวิทยุถาม ผู้ฟังที่โทรเข้ามาต่างตอบได้น่าสนใจ บางคนบอกว่า ครอบครัว ชายคนหนึ่งเล่าถึงภรรยาที่เสียชีวิตไปแล้ว บางคนบอกว่าความใฝ่ฝัน เช่น การหาเลี้ยงชีพด้วยดนตรี หรือการเป็นแม่คน เรามีสิ่งที่มีคุณค่าทางใจต่างกัน มีสิ่งที่เราไม่อาจละทิ้ง ไม่ว่าจะเป็นบุคคล ความปรารถนา หรือทรัพย์สิน
แบ่งปันมากกว่าสิ่งของ
"แต่ผมไม่อยากแบ่ง” ลูกคนเล็กของผมโอดครวญที่ต้องสละตัวต่อเลโก้แค่ตัวเดียวจากจำนวนมากมายที่เขามี ผมอ่อนใจกับความไม่รู้จักโตของเขา แต่ความจริงแล้วท่าทีแบบนี้ไม่ได้เป็นท่าทีของเด็กเท่านั้น บ่อยแค่ไหนในชีวิตของผมและประสบการณ์ของมนุษย์ทั่วไป ที่เราดึงดันไม่ยอมแบ่งปันอย่างเต็มใจและเอื้อเฟื้อ
บทเพลงยามค่ำคืน
ชีวิตของพ่อฉันมีแต่ความโหยหา ท่านโหยหาสุขภาพดี แม้เมื่อโรคพาร์กินสันค่อยๆ ทำลายร่างกายและจิตใจมากขึ้น ท่านโหยหาสันติสุข แต่ถูกทรมานด้วยความเจ็บปวดลึกๆ จากโรคซึมเศร้า ท่านปรารถนาจะรู้สึกว่าเป็นที่รักและเทิดทูน แต่มักรู้สึกเดียวดาย
